Ο Γεώργιος Α. Χατζηδάκης, παιδί πολύτεκνης οικογένειας είδε το φώς της ζωής σ’ ένα ορεινό χωριό των Σφακίων (Ασκύφου) στις 12 Δεκεμβρίου του 1931 και πέθανε νικημένος από την επάρατη νόσο στις 12 Δεκεμβρίου του 2007.Λίγα χρόνια μετά τη γέννησή του η γερμανική εισβολή στη Μεγαλόνησο έγινε πραγματικότητα. Τα μάτια ενός δεκάχρονου αγοριού αντίκρισαν την άγρια όψη του πολέμου που στο πέρασμά του σκόρπισε ερείπια, πόνο και θάνατο.

Το σπίτι του ήταν ένα από τα χιλιάδες που καταστράφηκαν από τον ανελέητο βομβαρδισμό του εχθρού. Αυτό που του στοίχισε όμως περισσότερο ήταν η απώλεια της μικρότερης αδελφής του. Στο μέτωπό του ήταν εμφανές ένα μεγάλο σημάδι από τον τραυματισμό του που λίγο έλειψε να τον οδηγήσει στην αιματηρή λίστα των αδικοχαμένων παιδιών εκείνου του πολέμου. Πραγματικά οι σκηνές που βίωσε στιγμάτισαν όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή του.

Η υπόλοιπη οικογένειά του και ο ίδιος κατάφεραν να διαφύγουν και να βρουν καταφύγιο λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα σ’ ένα χωριό του Αποκόρωνα (Γεωργιούπολη).Το τέλος του πολέμου του είχε αφήσει μια πικρία… ένα γιατί… Συλλογιζόταν τη ματαιότητά του...Αφού δεν κατάφερε να πολεμήσει και να υπερασπιστεί τα ιερά χώματα του νησιού του θέλησε να το τιμήσει με άλλο τρόπο ως γνήσιος Κρητικός για να κερδίσει και αυτός λίγες σταγόνες αθανασίας.

Ξεκίνησε με πάθος να μαζεύει κάθε απομεινάρι της μάχης για να καταφέρει όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο ίδιος να διατηρήσει ζωντανή την ένδοξη μνήμη των προγόνων μας και να δώσει το έναυσμα στους νεότερους να ασχοληθούν με την ιστορία τους. Η συλλογή του σήμερα απαριθμεί πάνω από 2000 αντικείμενα της περιόδου 1940-44 και συνεχίζει ολοένα να μεγαλώνει χάρη στην επίμονη και αξιοθαύμαστη προσπάθεια του γιού του, Ανδρέα Γ. Χατζηδάκη που κάποια στιγμή ευελπιστεί να βρει ένα τρόπο να τα στεγάσει και να δημιουργήσει ένα πολεμικό μουσείο αντάξιο της ιστορίας τους.